Under holdning
Kolon Forlag
Helge Torvund, Dagbladet, 08.12.2003
Eit høgdepunkt i den nye boka til Bjørn Skogmo er teksten «Tilpasningens kunst», som kan gje ein ei kjensle av at René Magritte møter Svava Jakobsdóttir i soverommet til Kafka:
«Da vi holdt på å våkne oppdaget jeg en sprekk i bakhodet hennes, et rent og tørt snitt med marmorert kjøtt til begge sider. Det kunne se ut som en skarp øks hadde stått der mens hun sov, og etterlatt en kløft gjennom hodebunnen og kraniet. Jeg satte meg opp og så hodet mitt i speilet. Ansiktet var smalt som en øks.»
Elles er her mange korte notat basert på lesefrukter og fokusering på småabsurde saker frå aviser, utelivsanekdotar og av og til mindre spennande ordspel. Det er liksom ingenting stort og prangande over noko av dette. Dårlege radiobatteri, ei halv whisky, Sandemose på bussen, og spørsmålet om kva side av vegen Esso-stasjonen ligg.
Ja vel, tenkjer ein, og trur kanskje ikkje at dette kan setja mykje merke etter seg. Men det rare er at ein vert sitjande att med eit liv i hendene. Ein levande, litt pjuskete eksistens som kjem gjennom skogen, ser opp på stjernene, og gjennom sine konsentrerte og velformulerte og likevel alminnelege setningar på eit underleg vis grip tak i lesaren og får desse kvardagslege småtinga til å opna opp for medkjensle, vidd og ei alltid tilstadesverande einsemd:
«Jeg ble svimmel og måtte se ned. Jeg var kommet ut på en stor, åpen flate der noen hadde gått, og der borte så jeg bussholdeplassen.»
Nett der har me nemleg vore, alle saman
